Temperatuur

Liquid Crystal thermometers zijn een zeer betaalbare oplossing voor in uw koelingen

Liquid crystal thermometers bieden een oplossing voor grote instellingen, recreatieparken, hotelketens en rederijen die veel koelingen hebben en waar waar periodiek de temperatuur moet worden gecontroleerd. Als thermometers erg vaak worden gestolen, of wanneer temperatuurloggers te duur zijn voor uw toepassing is dit een perfect alternatief.

Een Liquid Crystal Thermometer is een thermometer in de vorm van een sticker. De LC-thermometers van het Japanse NGK zijn erg nauwkeurig (±0,5°C) en doordat ze worden geleverd met een lamineerfolie zijn ze hygiënisch. Deze thermometers geven de juiste temperatuur in een groene kleur aan. De temperatuur die in de groene kleur wordt weergegeven, is dus de temperatuur in de koeling.

LC-thermometers moeten bij voorkeur op een schap of op een groentelade worden geplakt. De wand van een koeling is altijd iets warmer dan de ruimte zelf.

Naast HACCP-argumenten zijn er ook andere redenen om LC-thermometers toe te passen. Een koelkast of vriezer die te koud staat ingesteld, verbruikt onnodig veel energie. Met behulp van deze thermometer kunt u de temperatuursinstelling van een koeling of vriezer controleren en zo nodig bij stellen.

Een beschrijving van de testprocedure voor NiGK thermolabels

Introductie: De Thermo Labels® worden gebruikt om de maximale temperaturen die op een oppervlak worden bereikt te registreren. Een origineel wit temperatuurgevoelig gebied (vierkant of cirkelvormige plek) op de Thermo Label® zal onomkeerbaar van wit naar een specifieke kleur veranderen zodra de specifieke temperatuurgrens is bereikt of overschreden. Onder normale atmosferische druk (zeeniveau) en onder normale omstandigheden ligt de nauwkeurigheid binnen +/- 2°C van de temperatuurclassificatie van de labels.

Opstelling van het testapparaat: Om gelijktijdig meerdere labels te testen, moet de temperatuur op het testoppervlak identiek zijn of met een minimum aan afwijkingen (gradiënten). Een aluminium blok van minimaal 50 mm dikte en een voetafdruk van 150 x 150 mm wordt op een thermostaat-gestuurde verwarmingsplaat geplaatst, bijvoorbeeld zoals te vinden in een keukenoven. In het midden van het aluminium blok wordt een gat van 2 mm diameter en 5 mm diep geboord. Een thermokoppelsensor wordt in dat gat gestoken. De sensor is verbonden met een digitale thermometer. De thermometer wordt in de buurt van het aluminium blok geplaatst (let op: warmteoverdracht van het blok naar de thermometer kan de plastic behuizing vervormen). Het testoppervlak van aluminium wordt gereinigd met alcohol, bijvoorbeeld spiritus of isopropylalcohol, om een maximale hechting (en dus een goede thermische contact) van het thermolabel met het testoppervlak te verkrijgen.

De te testen Thermo Labels® worden nu zo dicht mogelijk bij de centrale temperatuursensor op het aluminium testoppervlak aangebracht.

Een digitale videocamera-recorder wordt op een statief gemonteerd. De zoom wordt aangepast totdat het scherm de Thermo Label® en de temperatuurweergave van de thermometer toont.

Het aluminium blok wordt nu op de verwarmingsplaat geplaatst. Een geschikt verwarmingsvermogen wordt geselecteerd en ingeschakeld. Het verwarmingsvermogen moet resulteren in een temperatuurstijging die niet meer dan 150°C per uur bedraagt. Het verwarmingsvermogen mag ook niet te hoog zijn om een gelijke verspreiding van de warmte door het aluminium naar het testoppervlak mogelijk te maken. Bij een te hoge instelling kan het aluminium testoppervlak gradiënten vertonen die worden veroorzaakt door de werkelijke verwarmingscoils in de verwarmingsplaat, en de temperatuurstijging aan het oppervlak kan te snel zijn. De digitale thermometer neemt minstens drie metingen per seconde. Als de temperatuurstijging van het blok te snel is, zijn de gemeten temperatuur op het display en die op het testoppervlak niet meer gesynchroniseerd. De temperatuurcorrelatie van Thermo Label® en thermometerdisplay ontwikkelt dan een foutmarge.

Het is raadzaam om enkele testmetingen uit te voeren om een redelijk verwarmingsvermogen te bepalen.